ВЕРБНАЯ НЯДЗЕЛЯ

Перад Вербнай Нядзеляй быў звычай прыбiраць падворкi, агародчыкi, бялiць падмуроўку, прыводзiць да парадку ўсю тэрыторыю вакол хаты. У суботу перад Вербнiцай у Адэльску адбываўся так званы “Хулiганскі дзень”. Падлеткi і моладзь, як толькi надыходзіў змрок, збіраліся на вулiцы ў “банды” і, як толькi “паважныя жыхары” па цяжкiм дні працы адыходзiлi да сну, рабiлi сваiм аднавяскоўцам розныя “жарты”. Напрыклад, пераносiлi лаўкi, брамкi, платы з пад хаты ў другi канец вескi. Часам свае рэчы гаспадары знаходзілі нават праз тыдзень.
Сама ж Вербная Нядзеля распачыналася таксама вельмi цiкавым звычаем. Той, хто першы ў доме прачнуўся, браў прыгатаваныя загадзя дубчыкi вербачкi, і “частаваў” дамоўцаў розгамi, пры гэтым паўтараючы такiя словы: “Верба бiе, я не бiе, за шэсць ноц Вельканоц”, “Вярба б’е, не я б’ю, за тыдзень Вялікдзень”, “Верба біе не забіе, усе людзі ў касцеле, а ты ў пасцеле”.
Вербачкi, прызначаныя да асвячэння у касцеле, аздаблялi кветачкамi, зробленымi з гафрыраванай паперы (бiбулы). Не кожная гаспадыня мела час і уменне рабiць такiя кветкi. Гэтым займалiся бабулькі-майстрыхi, да якiх належала, напрыклад, Ленартовiч. Яшчэ вербачкi прыбiралi зяленымi былiнамi барлiнцу, які адшуквалі навогул на мясцовых могiлках.
Аўтар: Галіна Аўдзей

Теперь каждый гость агрогородка сможет получить краткую информацию об истории и достопримечательностях местечка.
Приглашаем в Одельск!

Праграма свята

12.00–16.00 – паказальныя выступленні і катанне на конях коннага клуба “Кентавр” (Шчучынскі раён).

12.00–17.00 – працуюць гандлёвыя рады, дзіцячыя атракцыёны;

– праца гульнёвай пляцоўкі “Вясковыя забавы” (вясёлыя конкурсы, народныя гульні);

– выстаўка-продаж хлебабулачных вырабаў, камбікормавай, мукамольна-крупяной прадукцыі;

– дэгустацыя блюд традыцыйнай рэгіянальнай кухні аг.Адэльск;

– выстаўка караваеў і традыцыйнай выпечкі;

– праца падворкаў устаноў культуры Гродзенскага раёна “Запрашаем на прысмакі”;

– праца экскурсійнага маршрута “Ад прадзедаў спакон вякоў нам засталася спадчына”;

– прэзентацыя кнігі “Каля печы” (рэцэпты страў традыцыйнай рэгіянальнай адэльскай кухні);

– майстар-класы па кавальнаму і ганчарнаму майстэрству;

– музей пад адкрытым небам “Гісторыя ў побыце селяніна”;

– конкурс “Падарунак у стозе сена”.

13.00–13.10 – тэатралізаванае шэсце ўдзельнікаў свята.

13.10–14.00 – урачыстае адкрыццё свята млынароў.

14.00–14.30 – выступленне народнага тэатра народнай песні “Матуліна песня” Жытамлянскага дома фальклору.

14.00–14.30 – конкурсны агляд традыцыйных беларускіх падворкаў, дэгустацыя страў традыцыйнай кухні.

14.30–15.10 – раённы конкурс побытавых танцаў “Восень у стылі этна”.

15.10–16.00 – выступленне заслужанага аматарскага калектыву Рэспублікі Беларусь фальклорнага ансамбля “Крупіцкія музыкі” (г.Мінск).

16.00–16.30 – падвядзенне вынікаў конкурсаў “Лепшы святочны каравай”, “Лепшы традыцыйны падворак”, “Восень у стылі этна”.

16.30–17.00 – выступленне фальклорнага аматарскага аб’яднання “Жывіца” Квасоўскага цэнтра культуры.

17.00–19.00 – экскурсіі ў музейныя пакоі народнага майстра Рэспублікі Беларусь Мар’яна Скрамблевіча і майстра па вышыўцы Наталлі Кавальковай.

20.00–24.00 – святочная дыскатэка ў Адэльскім цэнтры культуры і народнай творчасці.

Приглашаем учающихся и их родителей на торжественную линейку, посвященную Дню Знаний! Особенно ждем наших дорогих первоклассников!

Линейка состоится 1 сентября в 9.00

Характеристика фотографии:

• Название: жители деревни Одельск Кишкель Станислав Францевич и его сестра Кишкель Мария Францевна в Санкт-Петербурге
• Дата: 1928 год
• Место: Санкт-Петербург
• Место хранения: агр. Одельск, ул. Новая, 231713
• Владелец: Кишкель Станислав Зенонович
• Размер: 10.8 см x 16.5 см
• Сохранность: фотография имеет значительные повреждения, пятна, царапины, один из углов фотографии отсутствует.

В семье Кишкель Станислава Зеноновича и Марии Станиславовны издавна берегут семейные традиции и реликвии. Из поколения в поколение передают фотографии, документы, истории из жизни предков.
В архиве семьи хранится интересная фотография, сделанная в 1928 году в городе Санкт-Петербурге. На фотографии изображены Кишкель Станислав Францевич, родившийся  в 70-х годах XIX века, с сестрой Марией Кишкель (в замужестве Поплавская).
Кишкель С.Ф. в конце 90-х годов XIX века уехал в Петербург из Одельска и служил приказчиком у И.И. Поляковского, который проживал по Колашниковскому пр., д. 10, кв. 19, о чём свидетельствует его визитка.

В Санкт-Петербурге он получил хорошие знания по ветеренарии. Вернувшись на родину, Кишкель С.Ф. купил по тем временам много земли, построил ветряную мельницу. Кроме работы на земле, он был известен на всю округу как хороший ветврач. В доказательство этому сохранились записи, сделанные его рукой, о том, как лечить домашних животных от той или иной болезни. Все записи сделаны на польском языке. Кишкель С.Ф. был достаточно богатым и образованным жителем Одельска начала XX века.
Кишкель Мария Францевна уехала в Санкт-Петербург в 20-х годах XX века. Проживала там с семьёй, пережила блокаду Ленинграда.
Возможно, фотография сделана в тот момент, когда старший брат гостил у сестры.
Имея пятерых детей, Кишкель (Поплавская) М.Ф. очень хотела, чтобы её похоронили на родине, поэтому в преклонном возрасте приехала в Одельск, некоторое время жила в семье племянника. Умерла 7 марта 1962 года, похоронена на местном кладбище.
Фотография отражает время в истории Одельска и региона в целом, когда многие местные жители выезжали на заработки в Санкт-Петербург, о чём свидетельствуют рассказы старожилов.

Пасярод вёскі Падліпкі Адэльскага сельскага Савета з даўніх часоў стаіць калодеж, які людзі называюць Кліксаў. Адкуль жа пайшла гэта назва?

Было гэта даўно, калі нашы бабулі апрацоўвалі свае палоскі зямлі ўручную. Кожны меў свой надзел. Меў такі надзел і самы бедны чалавек у вёсцы. Звалі яго Клікса. Хата ў яго была старая, жывёла худая. Многа дзяцей меў. Аж дзесяцёра! Што не пасадзіць, каго ні пасе на сваёй палосцы Клікса – ніякага дабытку! Неяк празімавалі зіму, надышла вясна. Пасеяў селянін апошняе збожжа і чакае ўраджаю. Але як заўсёды – няўдача. Стаў Клікса на камні, пачаў плакаць, уздымаць рукі да неба:
– Дапамажы мне, Божа, высыхае мая палоска! Чым я буду дзяцей карміць?
Злітаваўся Бог. Раптам, на тым месцы, дзе стаяў на камнях Клікса, трэснула зямля і з-пад яе пачала біць крынічка. Узрадаваўся селянін і, каб затрымаць ваду, збудаваў калодзеж, які стаіць і сённешнім днём пасярод вёскі. А называюць яго людзі Кліксавым калодзежам.

Ужо на працягу некалькіх вякоў па вёсках і гарадах Гродзенскай вобласці ходзіць прымаўка “Лад, як у Адэльску”. Адкуль жа паходзіць гэта выказванне?

Адэльчане ніколі не лічылі сябе звычайнымі вяскоўцамі. Нават назва Адэльск зусім не вясковая, а болей падобная на назву горада. Да цяперашніх часоў усе адэльчане лічаць сябе местачкоўцамі. Чым жа розніліся жыхары Адэльска ад насельнікаў навакольных вёсак? Ды тым, что жылі большай часткай не з зямлі, як звычайныя сяляне, а з рамёстваў і гандлю, які быў вельмі папулярным заняткам сярод жыхароў. Ніякіх асобых пераваг перад іншымі мястэчкамі Адэльск не меў. Наадварот, у апошнія два стагоддзі тут ніяк не маглі наладзіць уласны кірмаш.Усе намаганні яго аднавіць сканчаліся нічым, спарадзіўшы на свет сумную прымаўку “Торг, як у Адэльску.”
У канцы XIX стагоддзя, пасля будаўніцтва чыгункі “Варшава – Пецярбург”, мястэчка апынулася далёка ад камунікацыйных шляхоў. Даход пачаў падаць. У 1895 годзе даход горада склаў 225 рублёў, а расход 220 рублёў. І пайшла па свеце гуляць яшчэ адна прымаўка “Лад, як ў Адэльску”.