Адэльск – гэта цудоўны край поўны паданняў і забабонаў.
ГАВОРАЦЬ, ШТО…
Адна з гіторый аб тым, як адна жыдоўка закахалася ў католіка, яе родныя працівіліся гэтага шлюбу, і яўрэйская грамада зварыла маладую зажыва ў катле.
Амаль кожны жыхар можа расказаць гісторыю аб тым, што з часоў вайны ў нейкага дзеда (ніхто не векдае ў якога) ў дровах схаваны танк.
А яшча ўся вёска ведае аб тым, што пад-час вайны на дах касцёла ўпала бомба, але не ўзарвалася. Расказваюць і пра каменную дарогу, што вяла з Адэльска ў Крынкі.
Гавораць, што некалі, яшчэ ў часы Расійскай імперыі, у Адэльск прыйшлі казакі з Расіі, якія тут ўчынілі разбой: хапалі дзяўчат, забіралі каштоўнасці, скаціну. Тады адэльчане звярнуліся са скаргай «да вышэйшай найсвяцейшай улады» (так тут называюць Ватыкан). Адтуль ў скорым часе прыйшоў загад ў Расію, пасля чаго казакі больш не чапалі мясцовых жыхароў.
У часы Расійскай імперыі ў Адэльск прыязджала дэлегацыя з Пецярбургу, каб заснаваць тут інжынернае вучылішча. Але адэльчане адмовіліся выдзяліць зямлю: вучылішча прыйшлося будаваць ў Маскве, і гэта навучальная установа нібыта да цяперашняга часу называецца «Адэльскай» .
Пад час ні то турэцкай, ні то японскай вайны цар аддаў загад зняць касцёльныя званы. Людзі доўга не хацелі аддаваць святыню, але «ўлада ёсць ўлада»: як спрачацца з мацнейшым? Званы знялі і павезлі на усход. Кожны звон меў сваю назву (Святы Ян, Антон …). Назвы гэтыя былі адліты на іх. Адзін з мясцовых жыхароў, які вяртаўся з вайны, выпадкова заўважыў на нейкай таварнай станцыі кінутыя званы. Ён запісаў іх назвы і зацікавіўся, адкуль яны ўзяліся тут. Аказалася, што гэта яго «землякі». Тады адэльскія святары вярнулі рэліквію дамоў.
А яшчэ гавораць, што званы тут гучаць з-пад зямлі: іх можна пачуць, прыклаўшы да яе вуха. Некалі ў далёкім мінулым, за невядомыя грахі праваліліся пад зямлю касцёлы, і цяпер яны сваім звонам папярэджваюць жывых. Месца, дзе можна чуць званы, называецца «Цвінторушкі» (цвінтар – агароджа касцёла).
Быў бы дожджык, быў бы гром – нам не трэба аграном.
Век жыві – век вучыся, а дурнем памрэш.
Вочы відалі, што купавалі, а цяпер плачце, хоць павылазьце.
Дзе чорт сам няўмее – туды бабу пашле.
І мясаед прайшоў, і ніхто не зайшоў.
Люлі, люлі, дзіця, спаць, адна маці – бацькоў пяць.
На Мацея – зіма пацее.
Ні з музыкі, ні з млынажа век не будзе гаспадажа.
Пакуль з багатага пух, то з беднага выйдзе дух.
Паны сварацца, а ў мужыкоў лабы трашчаць.
Сваё дзіця не кацяня, за плот не выкінеш.