1490 r. – pierwsza wzmianka pisana o Odelsku. Król Polski Kazimierz IV Jagiellończyk (1440-1492) przeznaczył fundusze na wzniesienie kościoła w Odelsku, pw. Wniebowzięcia NMP. Ten sam król nadał miasteczku prawa i swobody oraz pozwolił urządzać jarmarki w niedzielę.

1494 r. – król Aleksander potwierdził przywileje ojca dla Odelska.

1515 r. – król Zygmunt Stary (1506-1548) potwierdził przywieleje dla Odelska.

1546 r. 12 czerwca – wydany przywilej królowej Bony Sforca (1518-1557) dla Odelska, od tego czasu Odelsk otrzymał swobody miejskie i cieszył się nimi przez wieki. W dokumencie mówi się o targach i wolnościach. Wspomniane tu są poprzednie dokumenty otrzymane od króla Kazimierza. W tym dokumencie ponadto jest mowa o tym, że „poprzedni dokument spalił się w pożarze kościoła”. W tym dokumencie królowa Bona nadaje targi w niedzielę i nadania gruntów miejskich tak jak to mieli mieszczanie w Krynkach. Przywilej wystawiony w Krakowie dla wójta miasteczka Odelsk Wasyla Simonowicza i mieszczanina Jakuba Paulusowicza.

1580 r. 26 kwietnia – prawa mieszczan potwierdza król Stefan Batory

1588 r. – król Zygmunt III Waza dołancza parafię Odelsk do stołowych dóbr wikariuszy katedry wileńskiej

1633 r. 23 maja – prawa mieszczan potwierdził król Władysław IV Waza, dokument wydany w Warszawie

1637 r. – w Odelsku urodził się Eustachy Stanisław Kotowicz, syn Jana herbu Korczak, jaki później został biskupem smoleńskim, od 1688 r. jego brat Aleksander był tak samo biskupem wileńskim. W Odelsku rodzina Kotowiczów nie mieszkała, ale mieszkali na dworze odelskim koło miasteczka. W kościele parafialnym byli obaj biskupi ochrzczeni.

1657 r. – w Odelsku odbyło się spotkanie podskarbiego Jana Antoniego Chrapowickiego, autora „Dariusza” z biskupem Aleksandrem Chodkiewiczem i wojewodą mścisławskim Druckim-Górskim oraz łowczym litewskim Isajkowskim.

1662 r. 18 lipca – przywilej króla Jana Kazimierza (1648-1668) odnoszący się do zmiany targów z niedzieli na środę.

1670 r. 20 kwietnia – przywilej króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego (1669-1673) wydany w Warszawie.

1679 r. 15 stycznia – przywilej króla Jana III Sobieskiego (1674-1696) wydany w Grodnie dla wójta Odelska Cimocha Budrewicza i mieszczanina Michała Lenkiewicza.

1679-1680 – przeprowadzona „generalna rewizja”, zgodnie z którą Odelsk składał się z Rynku i 5 ulic. Zgodnie z przeprowadzoną w okresie XVII-XVIII lustracją miasto posiadało 5 ulic i 160 domów, w tej liczbie 4 państwowe, 2 dworskie i 1 kościół. Do miasta należało 65 włók ziemi. Oprócz 160 domów, było 65 placów miejskich. W tym czasie Odelsk liczył 803 mieszkańców. Było tam 11 rzemieślników, kowal, krawiec, 3 szewców, 2 stolarzy, bednarz. W mieście mieszkało 3 żołnierzy z pułku tatarskiego pułkownika Baranowskiego, jacy byli na służbie u króla pruskiego.

1690 r. – miejscowość w województwie trockim, należąca do ekonomii grodzieńskiej, otrzymała list od króla Jana III Sobieskiego

1720 r. 30 stycznia – przywilej od króla Augusta II Sasa.

1744 r. 15 listopada – przywilej otrzymany od króla Augusta III Sasa (1733-1763)

1758 r. – odbudowa synagogi w Odelsku

1782 r. 13 grudnia – przeprowadzona wizytacja dziekana, w której wspomniany jest grobowiec rodziny Ozeryckich i Pancerzyńskich w 1740 r. Fundatorem był Ludwik Pancerzyński, który pochodził ze znanego na Litwie rodu Trzaska. Był on chorążym ziemi grodzieńskiego województwa. Ożeniony z Konstancją z Skirmuntów, która wniosła w posagu ziemię Usnarz. Koszt wynosił 6 tys zł.

1792 r. – przywilej króla Stanisława Augusta Poniatowskiego (1764-1795) wydany w Warszawie, gdzie wspomniany jest herb Odelska z podobizną św. Antoniego z Padwy

1795 r. – III Rozdział Polski, Odelsk znalazł się w granicach Prus

1807 r – Odelsk włączony w skład cesarstwa rosyjskiego, województwa białostockiego

1828 r. – Odelsk liczył 1828 mieszkańców w 282 domach, jeden kościół, szkoły nie było. Mieszkańcy trudnili się rolnictwem

1863-1864 – mieszkańcy Odelska aktywnie brali udział w Powstaniu Styczniowym

1865 r. – w Odelsku mieszkało 1327 osób z których mieszczan i rzemieślników było 1248 osób, 201 budynków drewnianych, kościół – katolików 841, 6 karczm żydowskich i 482 wyznawców religii mojżeszowej, 2 szkoły żydowskie

1875 r. 27 lutego – zmieniony został herb Odelska: na złotym polu dwie skrzyżowane kosy, po bokach dwa kłosy koloru czerwonego

1878 – w nieetatowym mieście Odelsk było 258 domów, 1346 mieszkańców: 657 mężczyzn i 689 kobiet. Prawosławnych 6 osób, katolików 1242, wyznania mojżeszowego – 98. Brak jakiegokolwiek przemysłu, nie było też kupców. Odelska parafia, dekanatu sokólskiego liczyła 4976 parafian: 2502 mężczyzn i 2474 kobiet.

1879 r. 18 stycznia – w mieście wprowadzony uproszczony zarząd. Prawo do wyborów do rady miejskiej posiadała nieliczna część ludności.

1882 r. – w Odelsku mieszkało 680 mężczyzn, z których 5 prawosławnych, 620 katolików, 55 wyznawców religii mojżeszowej i 698 kobiet, z nich 9 prawosławnych, 635 katoliczek i 54 wyznania mojżeszowego

1886 r. w Odelsku mieszkało 1346 osób (1242 katolików, 98 wyznania mojżeszowego, 6 prawosławnych)

1888 r. – w wyborach do rady miasta brało udział 115 mieszczan

1895 r. – dochód miasto przynosiło 225 rubli, wydatki wynosiły 220 rubli, w tej liczbie na zarząd miejski 170 rubli. W związku z tym powstało powiedzenie: „Ład jak w Odelsku”.

1897 r. – według danych spisu mieszkańców w mieście mieszkało 1462 osoby. Z nich Białorusinów – 83%, Żydów 16%.

1898 r. – dzwonnicę i kościół wewnątrz obito deskami.

XIX w. – w Odelsku była szkoła parafialna. Część mieszkańców uczęszczała do szkoły w Bobikach

1900 r. – proboszczem w Odelsku ks. Józef Stankiewicz

1906 r. – w Odelsku mieszkało 1723 osób: 877 kobiet i 846 mężczyzn; mieszczan 823 kobiet i 794 mężczyzn; ludzi państwowych: 7 kobiet i 9 mężczyzn; rezerwistów: 43 kobiet [żon wojskowych], 40 mężczyzn

1908 r. – w Odelsku mieszkało 1418 mieszkańców: 747 kobiet i 671 mężczyzn; mieszczan 671 kobiet i 603 mężczyzn; państwowych ludzi: 6 kobiet i 5 mężczyzn; rezerwistów: 15 kobiet, 10 mężczyzn; dzieci żołnierzy: 55 dziewczyn i 50 chłopców Rada miejska, burmistrz Antoni syn Jana Lenartowicz, skład rady miejskiej, wybranych na okres 1904-1908: Łokić, Budrowski, Bylec, Zwierżewicz, Lenartowicz, Kondrusiewicz, Szanciło, Rajski, Jacewicz, Zwierżewicz, Kuklik, Garnicki. Kandydaci: Łokić, Gołembiewski, Nowicki Sąd odelski sierocki: przewodniczący Antoni syn Jana Lenartowicz, członek Sciepan syn Andrzeja Łankiewicz. Szkoła parafialna przy kościele w Odelsku kierownik ks. Ignacy Ejner

1910 r. – Punkt pocztowy w Odelsku: naczelnik Fieodosij syn Sciepana Kondraciuk, kierownik szkoły parafialnej ks. Zenon Worotyniec

1911 r. - Punkt pocztowy w Odelsku: naczelnik Fieodosij syn Sciepana Kondraciuk, rada miejska w Odelsku, burmistrz Karol syn Juliana Zwierżewicz. Odelski sąd sierocki: przewodniczący Karol syn Juliana Zwierżewicz, członkowie: Stefan Łankiewicz, Jan syn Antoniego Rajski. Proboszcz kościoła w Odelsku ks. Zenon Woratyniec

1912-1913 – w szkole było 28 uczniów

1913 r. – w Odelsku mieszkało 1820 osób

1915 r. – w Odelsku mieszkało 1840 osób

1915-1916 – w szkole było 53 uczniów

1916 r. – Odelsk liczył 1742 mieszkańców

Do 1920 r. w Odelsku znajdowała się szkoła podstawowa, potem siedmiolatka

1920 r. – w szkole odelskiej nauki pobierało 112 uczniów

1921 r. – Odelsk należał do Polski, leżał w powiecie sokólskim, województwie białostockim. W okresie miedzywojennym Odelsk to niewielkie miasteczko liczacy ok. 300 domostw, 12 sklepów, ponadto było przetwórstwo mleka, przędzalnia, młyn o napędzie spalinowym, młyny wiatraki, gorzelnia.

1934 r. – Odelsk utracił prawa miejskie

1935 r. – Odelsk liczy 1430 mieszkańców, 12 sklepów, 5 wiatraków, gorzelnia.

1936 r. – szkoła w Odelsku rozmieszczona była w domach prywatnych. W 1936 r. został kupiony dom na wprost koscioła na szkołę, część klas nadal uczyła się po domach

1937 r. – Odelsk liczył 1400 mieszkańców, którzy zamieszkiwali w 265 domach

1939 r. – Odelsk wszedł w skład ZSRR, Białoruskiej Republiki. Miejscowość stała sie centrum gminy. Szkoła radziecka. Otworzono szkołę wieczorową dla dorosłych, jednym z nauczycieli był Kamiński. Odległość do najbliższej stacji kolejowej to 35 km. Połączenia autobusowe.

1940 r. – Odelsk wszedł w skład powiatu grodzieńskiego

1940 r. 8 maja – wielki pozar. Spaliła się szkoła i ok. 20 mieszkań. Rozpoczęto budowe nowej szkoły. Przed wojną również rozpoczęto budowę brukowanej drogi do Sokółki

1941 r. – Do Odelska weszły wojska faszystowskie. Okupanci rozebrali niedokończoną szkołę, z czego zbudowano klub i chlew. Pozostały resztki fundamentow koło klubu. 5 mężczyzn z Odelska poszło na front, 1 niewrócił Wielu mieszkańców zginęło w czasie bombardowań. Zostało spalonych ponad 100 domów, zginęło ok. 50 mieszkańców głównie Żydów

1944 r. – Wyzwolenie Odelska od faszystów. Rozpoczęła się szkoła

1944-1947 – nauka w szkole prowadzona po polsku do 1946 r. jedną z nauczycielek była Irena. Powstała pierwsza partyjna i konsomolska organizacje, członkami ich zostali pogranicznicy

1946 r. – zaczęto w szkole uczyć dzieci po rosyjsku. Pierwszym dyrektorem szkoły została Olga córka Jakuba Mikałowa. Pierwszymi nauczycielami: Anna córka Arsienija Usaczowa, Luba córka Mikołaja Greczka. Szkoła znajdowała sie w drewnianym domu koło sklepu

1949 r. – W Odelsku powstało gospodarstwo produkcyjne «Савецкі Пагранічнік».

1952 r. – Powstało gospodarstwo produkcyjne. Zbudowano stary klub W Odelsku otwarto bibliotekę. W swej historii biblioteka znajdowała się w róznych miejscach. Przez wiele lat bibliotekarką była Pani Baszko

1954 r. – na szkołę zostały przekazane dwa murowane budynki. Powstaje szkoła średnia

1956 r. – masowa kolektywizacja. Gospodarstwo produkcyjne «Савецкі Пагранічнік» specjalizuje się na wyrobach mlecznych i hodowli bydła. Okólna powierzchnia gospodarstwa to 72,2 km². Zaplecze maszynowe to: 91 traktorów, 33 kombajnów, 61 maszyn, 3 brygady polowe, 7 ferm zwierzęcych.

1957 r. – pierwsi absolwenci szkoły 10-cio klasowej. Powstał sad szkolny, skwer, posawiono popiersie Lenina. W szkole pracuje koło malarskie. Nauczyciele i uczniowie wykonują koncersty, odczyty, walczą z pijaństwem, pomagają żołnierzom pogranicznikom w pilnowaniu granicy. Powstała organizacja pionierów. Piersi pionierzy: Maria Zwierżewicz (Szybajewa), Eugenia Piełuć (Baszko), Antoni Gołembiewski,Anna Korzeniewska, Bolesław Skromblewicz, Wacława Sałama, Aleksandra Budrewicz.

1958 r. – dyrektorem szkoły został Mikołaj syn Siemiona Ciszczanka. Pracuje wytwórcza brygada

1961 r. – organizacja pionierska liczy 30 osób. Pierwszych pionierów wyśmiewano w klasie i unikano.

1963 r. – Elektryfikacja miejscowości i radiofonizacja

1969 r. – Odelsk liczył 891 mieszkańców

1969 r. 16 listopada – przeniesienie szkoły do nowego budynku. Dyrektorem szkoły został Anatol syn Aleksandra Cierachowicz. Nauczycielami byli: Irena córka Juliana Zdanowicz, Wiera córka Piotra Baszko, Olga córka Antoniego Trus, Olga córka Jakuba Maroz, Maria córka Jana Cierachowicz i inni.

1970 r. – powstaje przedszkole

1978 r. – do gospodarstwa «Савецкі Пагранічнік» przyłancza się gospodarstwo «Іванаўцы».

1980 r. – gospodarstwo «Савецкі Пагранічнік» zostaje nagradzane za wysokie osiągnięcia produkcyjne w sprzedarzy mleka do państwa, wyrobie pasz.

1990 r. – Odelsk liczył 761 mieszkańców, 227 domów

1993 r. – gospodarstwo «Савецкі Пагранічнік» zmienił nazwę na gospodarstwo «Пагранічны». Ciężkie czasy w życiu pracowników gospodarstwa

1997 r. – wznowił pracę cech produkcji pieczarek, rozpoczęto zakładać sad

1996-2001 – dyrektorem biblioteki w Odelsku Ł. J. Marcinowicz

2001 r. – dyrektorem biblioteki w Odelsku S. Z. Cidlarewicz

2003 r. – powiększyła się gmina Odelsk, dołączono do niej 6 wsi. Przewodniczącym gminy został Stanisław syn Zenona Kiszkiel

2004 r. – zamknięto szkołę podstawową w Starej Dębowej. Dzieci były dowożone autobusem do Odelska. W szkole odelskiej było 160 uczniów. W Odelsku wzniesiono domy przy nowej ulicy na której zamieszkują młode małżeństwa: mechanizatorów, dojarek i traktorzystów.

2005 r. – Odelsk włączony do programu tzw. Miasteczko rolnicze. Wzniesiono 6-7 domków, został ułożony asfalt, remont kanalizacji wodnej. Oprócz autobusu, do Odelska z Grodna jeździ 4 mikrobusów.

2007 r. – Do Odelska przeprowadzony zostaje gaz ziemny. Rozpoczęto remont kapitalny przedszkola. Szkołę średnią przemianowano na przedszkole-szkoła w Odelsku.

2008 r. – Odelsk otrzymał status „Miasteczka rolniczego”. Dzięki prezydenckiej programie w Odelsku powstaja nowe domy mieszkalne, powstaje sauna, rozpoczyna swą działaność wieża ciśnień. W centrum powstają chodniki, powstaja płoty. Przeprowadzony został remont sklepu spożywczego, poczty, powstaje dom dla przyjęć i wesel, bankietów, powstaje sklep przemysłowy. Rozpoczęto remont domu kultury. Biblioteka otrzymała nowe komputery i podłonczony został internet, jest możliwość skożystania z zasobu 9402 woluminów bibliotecznych. Biblioteka posiada 480 czytelników, z których 170 to dzieci i młodzież. Działa Centrum Kultury i Twórczości Ludowej. Proboszczem był ks. Walery Bykowski, przy którego pomocy powstał pomnik z brązu św. Antoniego z Padwy, patrona miasteczka.

2010 r. 13 czerwca – Odelsk obchodzi 520-lecie. W centrum miasteczka powstał pomnik św. Antoniego z Padwy. O. Józef Makarczyk napisał książkę pw.: „Odels 1490-2010”.

2014 r. 24 lipca – na mocy dekretu prezydenta Białorusi został zatwierdzony herb Odelska z podobizną św. Antoniego z Padwy